dinsdag 19 juni 2007

Alpha Flight 4: Fairies en ‘fairies’

Noch Byrne’s sterke en toendertijd revolutionaire run op Alpha Flight, noch de dood van Guardian, noch de bizarre wendingen die de serie met elke nieuwe schrijver nam zullen uiteindelijk zijn waar Alpha Flight om bekend zal staan.

Alpha Flight zal altijd bekend staan omdat het met Northstar de eerste homosexuele superheld had! Dit krijgt echter weer een bittere nasmaak als je weet hoe hier door Marvel mee om is gegaan. Byrne wilde Alpha Flight namelijk realistischer maken dan bijvoorbeeld Avengers en bedacht dat Northstar homosexueel was. De toenmalige editor-in-chief Jim Shooter (kijk maar hoe evil hij op de foto is) had echter bepaald dat er geen homosexualiteit bestond in het Marvel universum. Byrne kon het niet expliciet zeggen maar met subtiele hints mocht hij Northstars homosexualiteit toch duidelijk te maken. Daarna volgde Bill Mantlo hem op als schrijver en gaf hij Northstar een mysterieuze ziekte. Later werd bekend dat hij het bedoeld had als AIDS en hem hier in nummer 50 aan wilde laten sterven. Maar een editor keurde dit af en Mantlo maakte van Northstar een elf die ziek was omdat hij te lang van zijn thuisland gescheiden was. Hij was dus geen 'fairy' maar een fairy. Dit werd uiteindelijk geretconned (zie post over retcon).

Op een gegeven moment trad de (zeer gehate) Jim Shooter af en bepaalde toenmalig AF schrijver Scott Lobdell dat het tijd was dat Northstar uit de kast kwam. Dit was pas in 1992 terwijl al vanaf 1982 duidelijk was dat hij homo was! Met veel bombarie werd zijn coming out aangekondigd maar na dat nummer werd er eigenlijk nooit meer over gesproken. Tot Chris Claremont (die overigens een 60+ lesbienne en een 100+ bisexuele gedaanteveranderaarster een relatie en zelfs een kind lieten krijgen) hem in 2002 weer schreef als volwaardig lid van de X-men (ja, weer 10 jaar later). En deze keer werd zijn homosexualiteit zelfs besproken!


Alpha Flight is ondertussen alweer aan de 4e serie bezig (deze keer genaamd Omega Flight, nomen est omen?) maar of deze serie iets bijzonders zal toevoegen aan de comicwereld...? Dan zul je toch echt dit (extreem lelijke, door een protegé van Liefeld getekende) panel moeten toppen.

"I am GAY!" -You say it sister!-

Wel zielig dat hij moet wachten tot 2012 voordat hij een vriendje zal hebben.
En tot 2022 voor sex.

dinsdag 12 juni 2007

Alpha Flight 3: Elf-zombies, onsterfelijke achondroplasten en necro-transgenderfielen

Byrne’s eerste 28 nummers zijn erg sterk en origineel maar de schrijvers die hem opvolgden hadden allemaal een compleet andere richting voor ogen met Alpha Flight. Dit is vooral te zien aan de veranderingen die de characters doormaakten.

Guardian ging dood. Maar hij kwam terug en zou niet zijn ontploft maar door één-of-andere tijdscheur zijn gezogen naar een andere planeet in het verleden waarna hij ingevroren werd en naar de aarde werd gestuurd zodat hij weer in zijn eigen tijd aan zou komen. Dit bleek echter een bullshit-verhaal (niet alleen in het echt maar ook in de comic) van een robot die zijn gedaante aan had genomen. Jaren later bleek dit echter toch de waarheid en bleek hij al die tijd te hebben geleefd. Daarna stierf hij weer, kwam hij terug, werd hij gekloond, stierf de kloon en tenslotte stierf hij weer. Huidige status: dood.

Snowbird kreeg een kind met een mens. Na een zwangerschap van enkele dagen werd het kind op antarctica geboren en bezeten door de geest van een daar honderden jaren eerder bevroren kapitein. Daarna nam Snowbird de vorm aan van Sasquatch en slachtte ze haar bezeten kind waarbij ze zelf ook stierf. De geest van de bevroren kapitein ontsnapte en nam later bezit van haar dode lichaam. Maar…


Sasquatch was al eerder geslacht door Snowbird en zijn lichaamloze ziel zweefde door een mystiek realm. Hij vond echter het zielloze lichaam van een vijand en wist zo terug te keren. Daar zag hij dat het door de bevroren kapitein bezeten lichaam van Snowbird Alpha Flight aanviel. Sasquatch ziel verhuist naar het lichaam van een robot, verslaat de kapitein en neemt bezit van het –nu lege- lichaam van Snowbird. Toen hij echter weer zijn menselijke vorm wilde aannemen ontdekte hij dat hij dan ook de menselijke –en dus vrouwelijke- vorm van Snowbird had. Later werd dat lichaam mannelijk gemaakt. Maar in feite zit hij nu dus nog steeds in het (aangepaste) dode lichaam van zijn vrouwelijke ex-teamlid dat nu ook weer leeft met haar zelfde lichaam (?). Een nieuwe vriendin zou een soort necro-transgenderfiel met bestiale neigingen moeten zijn.

Aurora en Northstar waren eerst mutanten. Daarna werd Aurora’s genetische make-up (Maybeline?) aangepast zodat ze technisch geen mutant meer was waarna zowel zij als Norhtstar elven bleken waarna toch niet waarna ze dood waren waarna ze zombies waren waarna ze nu ehhh…ik heb het eigenlijk een beetje opgegeven.


Puck bleek geen normale achondroplast maar geraakt door het vervloekte zwaard van een Arabische demon dat ervoor zorgt dat je krimpt (?!) en niet ouder wordt. Eigenlijk is het dus een 70-jarige reusachtige kerel. Moeilijke keuze; semi-onsterfelijke achondroplast of 70-jarige reus…




Shaman
bleef gelukkig 20 jaar lang even saai.

dinsdag 5 juni 2007

Alpha Flight 2: Burn, baby burn! (or: And one shall surely die!)

Begin jaren 80 had de dood net zijn intrede gedaan in het marvel
universum (zie ook hier).
Als rond #10 van Alpha Flight de geruchten beginnen te klinken dat er iemand gaat sterven in #12, gaan de fans beredeneren welk team-lid dit moet zijn. Puck is een logische keuze aangezien hij geen krachten heeft en niet bepaald ‘cool’ is (het is een Saskatoonse achondroplast fer crying out loud!). Norhtstar is echter favoriet in de polls. Hij is een sacherijnige snob die niet eens in Alpha Flight wil zitten en heeft precies dezelfde krachten als zijn zus hetgeen hem ook nog eens overbodig maakt.

Maar Byrne zou Byrne niet zijn geweest als hij de lezers niet zou verassen met het ondenkbare (hij is inmiddels niet meer Byrne en verrast hooguit zichzelf nog). In #12 weet Alpha Flight de villains te verslaan (zoals verwacht) en verslaat Guardian in een zwaar beschadigd exo-skeleton battle-suit (hoe de hel vertaal je dat?) de main-villain (nou, gewoon, niet). Zo, dat is dat. Maar dan blijkt er nog één pagina waarin Guardian’s battle-suit kortsluiting krijgt en -samen met hem- explodeert! En, alsof het allemaal niet erg genoeg was ook nog voor de ogen van zijn vrouw. Nu kijkt de doorgewinterde (lees: blasé) comic-lezer hier niet meer zo van op, maar toen was het een grote shock. Lezers schreven dan ook massaal boze brieven waarvan de strekking meestal was dat het zo onlogisch was om de leider te laten sterven. Byrne’s reactie was steevast dat de dood in het echt ook onlogisch is en niemand veilig is.

Alpha Flight 12 werd een classic en de cover wordt in elke AF serie wel (op zijn minst) één keer geparodieerd/ge-tribute. Zie hier onder het origineel en volume 1 #129, volume 2 #12 en volume 3 #12.





























Byrne zou later nog een tijd lang zeer succesvol Fantastic Four naar nieuwe hoogtes brengen en wordt nog later ‘meester van de re-vamp’ als hij onder andere Superman nieuw leven in blaast. Nog later wordt hij een soort parodie van zichzelf en noemt men hem ‘meester van de retcon’.

Voor alle niet-geeks; dat is bedoeld als belediging.

donderdag 31 mei 2007

The coming of... Choquolage!

In de langlopende comics zijn er nog steeds resten te vinden van de bizarre jaren 60 verzinsels. Zo heeft DC comics naast Superman, Superboy en Supergirl ook een aantal Superpets waarvan sommige tot niet al te lang geleden nog voorkwamen in de verhalen:

Krypto the Superdog

Streaky the Supercat

Comet the Superhorse

En zelfs Beppo the Supermonkey!

Ook Marvel comics heeft nog steeds zoiets, namelijk The Watchers, een buitenaards ras dat het universum bekijkt door middel van geavanceerde technologie. De Watcher die de aarde bekijkt heet Uatu en heeft een heilige eed gezworen om slechts te observeren en nooit in te grijpen (je begrijpt dat hij zich elke maand wel ergens mee bemoeit). De Watcher verschijnt in het Marvel universum wanneer een historische gebeurtenis zich afspeelt (vrij vaak dus).
Nou, in vergelijking met sommige andere bizarre comic-verschijnsels valt dit toch wel mee” denk je misschien. Totdat je hem dus ziet.

The Watcher heeft niet echt het uiterlijk van een onsterfelijke hoogontwikkelde buitenaardse. Hij lijkt eerlijk gezegd meer op een net ontwaakte coma-patient met zwaar geatrofieerde ledematen en een verstopte hersen-drain.

De vraag is echter of hij er bij zijn eerste verschijnen beter of slechter uit zag.

"It's not what you think mom!"

Dit is meer een 42-jarige koorbal die na het binge drinken door zijn mede-ballen is overgehaald om naakt een duik te nemen in het -met ontharingscrème gevulde- bad en daarna stomdronken en high van de enigszins bedwelmende ontharingscrème nog net op tijd de gordijnen om zich heen heeft weten te slaan en nu zijn ouders te woord probeert te staan die net thuis zijn gekomen… of zoiets dan.

Anyway, dat hij aanwezig is bij de feestelijke opening van mijn nieuwe vernieuwde blog geeft wel aan hoe monumentaal dit werkelijk is. En nu kun jij zeggen dat je erbij was!

woensdag 23 mei 2007

Alpha Flight 1: Byrne, baby Byrne! (or: What it’s all aboot eh?)

Ik ben bezig met mijn jaarlijkse herlezen van de comic-serie Alpha Flight. De serie had een beetje een zwakke premisse. De premisse van X-men was dat het een school was, Fantastic Four was een familie van avonturiers en de Avengers waren individuele helden die met elkaar moesten omgaan in een team. Maar Alpha Flight was eigenlijk alleen maar een superhelden-team zoals elke andere, alleen dan in Canada. Waarom in Canada? Omdat de bedenker ervan uit Canada komt natuurlijk!

John Byrne, de bedenker, schrijver en tekenaar van de eerste 28 nummers van Alpha Flight kwam vers van zijn samenwerkingsverband met Chris Claremont. Die schreef de meest succesvolle X-men verhalen (van 1976 tot 1991, 16 jaar lang! Maar dat is een ander verhaal) zoals ‘The Dark Phoenix Saga’ en ‘Days of Future Past’ en Byrne tekende die. Byrne had duidelijk veel geleerd van Claremont’s schrijven en zijn run op AF was dan ook erg sterk. En hoewel de premise zwak was maakte hij er wel optimaal gebruik van. Je kon duidelijk merken dat de verhalen zich niet afspeelde in Amerika, zoals in alle andere comics. Belangrijke (en voor sommige misschien herkenbare) locaties werden gebruikt zoals de West Edmonton Mall [1] (toendertijd het grootste winkelcentrum van de wereld), de suburbs van Ottowa [2] en een Sarcee (Native American stam) reservaat [3].


Maar niet alleen de premisse was een beetje raar, ook door de verhalen was Alpha Flight een vreemde eend in de bijt. In de eerste 28 nummers kwamen de verschillende leden van de groep bijvoorbeeld zelden samen (in #1 en pas vanaf #24 weer) en richtten de nummers zich op één of een aantal leden. De characters leken op het eerste gezicht vrij standaard maar hadden ook allemaal iets dat ze anders maakte.

De leider Guardian lijkt een simpele patriottische Captain America of Captain Britain kloon (compleet met vlag) maar blijkt een onzekere wetenschapper die zijn rol als nationale held met tegenzin speelt.

Guardian1 Captain_america1

Captainbritain










SnowbirdSnowbird is het kind van een inuit godin en een mens, specifiek verwekt om de natuurlijke vijanden van de inuit-goden te bevechten. Deze zogenaamde great beasts hebben de meest briljante en onuitspreekbare namen als: Kariooq, Tolomaq, Ranaq, en Tanarag. De mythologische figuren in comics (zoals Thor en Hercules) waren voorheen vrijwel onkwetsbaar en altijd nobel en statig met respect voor de normale mens. Snowbird is echter een demi-godin en wist niet altijd een balans te vinden tussen haar menselijke en goddelijke kant (twee verschillende culturen enzo). Zo leerde ze haar menselijke (en vooral vrouwelijke) kant kennen toen ze verliefd werd op een mens. Toen het lichaam van haar baby bezeten werd door één of andere entiteit leerde ze echter ook haar onmenselijke kant kennen en slachtte ze haar kind. Ook bleek ze buiten de grenzen van Canada zeer kwetsbaar aangezien ze specifiek was gebonden aan Canada.

Sasquatch1Sasquatch lijkt simpelweg een harige variant van De Hulk maar is een briljante wetenschapper die zichzelf expres bloot heeft gesteld aan gamma-straling om de krachten van De Hulk te krijgen maar niet de nadelen (een destructief onstopbaar monster worden). Later blijkt zijn transformatie een andere reden te hebben.



Aurora11

Aurorasplit0Aurora lijkt een simpele vamp maar blijkt aan een meervoudige persoonlijkheidsstoornis te lijden. Als Jeanne-Marie leefde ze jaren als preutse conservatieve non totdat haar Aurora persoonlijkheid naar boven kwam. Als deze persoonlijkheid kon ze vliegen, had ze supersnelheid en was ze een een liberale hedoniste en mannenverslindster.


Northstar2 Northstar is een arrogante Quebeciaan die Olympisch ski-kampioen was tot zijn mutante krachten (ook vliegen en supersnelheid) zich ontwikkelden en hem een oneerlijk voordeel gaven. Hij ontdekte later dat hij een tweelingzus had en werd alleen lid van Alpha Flight omdat zij dat werd. Al snel bleek dat hij zijn geheimen had (hij bleek lid te zijn geweest van de omstreden Front de Libération du Québec organisatie) en erg op zichzelf was.



Shaman1 ShamanskullShaman is een -de naam zegt het misschien al een beetje- Native American Shaman. Een briljante chirurg die na de dood van zijn vrouw depressief werd en door de pratende schedel van zijn overgrootvader op het pad van de Indiaanse magie werd gebracht. Een -toendertijd zeker- tegen-stereotypisch beeld van de Native American als moderne, geslaagde niet-bittere, niet-alcoholist.


Okay, misschien lijkt Puck ook op het eerste gezicht niet standaard…Het is een achondroplastische ex-bouncer uit Saskatoon die eh…acrobatisch is. Dat zagen we niet eerder…met goede reden.



Heather Vindicator En dan is er Heather Hudson, de plain-Jane vrouw van Guardian. Een huisvrouw zonder krachten die niet tevreden is met een simpele ‘damsel-in-distress’ rol. Uiteindelijk trekt ze zelfs het kostuum van haar man aan en wordt de nieuwe leider van Alpha Flight.

zaterdag 14 april 2007

The Postmodern Age 3: Retcon (of: Austen sucks)

Een postmodern kenmerk in de ‘echte’ literatuur is dat er meer vrijheid wordt genomen met het verloop van tijd. Niet alleen gebruik van flashbacks en flashforwards zijn mogelijkheden maar ook kun je een verhaal achterstevoren vertellen (zoals in memento).

In comics is bijvoorbeeld het beginnen bij het eind al decennia lang een zeer gebruikelijke methode (openingshot: de held vastgebonden boven een vat zuur). Maar er is een groot verschil tussen comics en literatuur (ja ja ja, eigenlijk zijn er talloze verschillen, maar er is er maar 1 relevant voor mijn verhaal, zeikerd!) Comics is namelijk een serieel medium. Dat wil zeggen, meestal wordt een verhaal verteld in delen die op elkaar volgen en die elke maand uitkomen.

Green_goblin Een fenomeen dat comic-lezers dan ook vaak bezig houdt is continuïteit. Omdat veel comics om de zoveel tijd door een andere schrijver worden geschreven is er nog wel eens discrepantie tussen de verhalen. Iets dat erg vaak voorkomt is bijvoorbeeld dat schrijver A beslist dat aunt May (Spider-man’s tante) dood moet omdat…omdat ze nou eenmaal een oud wijf is en volgens de schrijver dood interessanter is dan levend. Schrijver A laat Green Goblin een pompoenbom (waarom eigenlijk pompoenbommen en niet granaatappels?) door haar raam mikken en ze sterft brandend in de armen van Peter Parker die net thuiskomt (het ergste is nog wel dat die bacon-geur zo lang in de gordijnen blijft zitten). Eind slecht, al slecht zou je denken maar dan...
Dan komt schrijver B die vind dat aunt May een belangrijke character is die essentieel is voor Spider-man. Dus bleek de dode aunt May een kloon te zijn geweest en komt de echte May kern-gezond weer aankloppen bij Peter (“Peter, ben je eieren met spek aan het bakken? En waarom is dat raam kapot?”).

Freespidey2sense2

Iets anders dat vaak gebeurd is dat schrijver B Spider-man aangevallen laat worden door Venom die hem vanuit een donker hoekje bespringt. Spider-man heeft echter zijn Spider-sense (tm) dat hem waarschuwt voor gevaar en hij weet op tijd weg te springen (“Spider-sense…tingling!”). Echter: schrijver A heeft al jaren geleden bepaald dat Venom het Spider-sense (tm) niet af laat gaan omdat…ja waarom eigenlijk? Omdat Venom een badass (tm) is ofzo, anyway. Het gevolg is dat duizenden puisterige dikke pubers die te weinig zonlicht krijgen in de al-dan-niet digitale pen klimmen om de schrijver hierop te wijzen.

Venom_vol3

Schrijver B is dan natuurlijk al lang weer gevlucht naar een andere serie waarin Superman een paar kryptoniete sokken draagt die hij van Lois Lane voor Kerst kreeg ofzo. Dit betekent dat schrijver C de rotzooi kan opruimen. Dit wordt dan gedaan door een flashback waarin te zien is dat Spider-man’s Spider-sense (tm) tijdelijk versterkt was door erythropoëtine ofzo.



Fnsm03vsm

Naast iets veranderen (May was niet echt maar een kloon) of toevoegen (EPO) kan er ook simpelweg iets worden verwijderd. Weet je nog die nummers waarin Spider-man kon vliegen en uit zijn handen kon schieten? (je denkt natuurlijk dat ik dit verzin, not even!).



250pxegoHier is schrijver B weer terug! En deze keer beslist hij dat Ego de levende planeet (tm) in een dronken bui door het ruimte/tijdcontinuüm heen banjert waarbij hij struikelt over de tijdlijn waarin Spider-man kon vliegen enzo. De tijdlijn scheurt en als Ego de volgende morgen wakker wordt in een poel van zijn eigen intergalactische braaksel ziet hij de schade en knoopt hij de lijn snel weer aan elkaar. Jammer genoeg is precies die periode (lees: die nummers) van Spider-man gewist (ik zal eerlijk zijn, dit verzon ik…behalve Ego).

Chuck

Naast continuïteit kent comics (voornamelijk als gevolg van incompetente schrijvers) dus ook retroactieve continuïteit, ook wel retcon genoemd. Retcon (Ghost in the machine) wordt vaak gebruikt door schrijver B (ook bekend als Chuck Austen) en is het machtigste wapen om comic-lezers zonder relativeringsvermogen kwaad te krijgen. Ook die met relativeringsvermogen trouwens. Wat haat ik die fucking Chuck Austen!

woensdag 28 maart 2007

The Postmodern Age 2: Daredevil part 2: Quesada, Mack, Maleev & Bendis

QuesadaIn 1998 contracteerde Marvel de uitgeverij Event Comics om een aantal comics te maken die onder de naam Marvel Knights zouden worden uitgegeven. Die comics waren bedoeld voor een volwassener publiek en waren zeer succesvol. De vernieuwde Daredevil had het meeste succes. Joe Quesada, de baas van Event Comics (en zelf een populaire tekenaar) zorgde voor de art maar nog meer bijzonder was dat het verhaal werd geschreven door Kevin Smith. De regisseur van o.a. Clerks, Mallrats en Dogma schreef voor het eerst sinds Frank Miller weer een Daredevil waar de lezers enthousiast over waren. En dit bleek slechts het begin te zijn.



Na Kevin Smith nam de ongeëvenaarde schilder/collagist/schrijver/poëet David Mack het over die tekst en beeld op een unieke manier samen wist te brengen. Daarna was de beurt aan Brian Michael Bendis die werd opgevolgd door Bob Gale, de screenwriter van Back to the Future. Daarna nam Bendis, die ondertussen de meest succesvolle schrijver van Marvel was het weer over en schreef Daredevil 4 jaar lang. Zijn run was zo sterk dat die zelfs werd vergeleken met de voorheen onnavolgbare run van Miller.

MackddMackecho_1 Mackpage







David Mack’s art


De Postmodern Age of comics kenmerkt zich volgens mij door het mengen van genres waar DD ook een mooi voorbeeld van is. Hoewel DD begon als een klassieke superhero comic is het nu bijna meer crime noir, mede dankzij de sfeervolle art van Alex Maleev. Daarmee is ook het publiek veranderd, de lezer die alleen senseless superhero violence verwacht en een hekel heeft aan ‘pratende hoofden’ komt bedrogen uit. Zowel in verhaal als in beeld worden er risico’s genomen met nieuwe vormen en gedurfde vondsten.

Maleevcover1 Maleevcover2 Maleevpage






Zie jij ergens pratende hoofden? …Nou dan!

Stiltfrog1

Met de aanstelling van Kevin Smith als schrijver in 1998 leek er een nieuw tijdperk aangebroken. Door een bekende ster als schrijver binnen te halen gaf Marvel de comic meer credibility, als een regisseur van films comics serieus kon benaderen dan konden anderen dat ook. Kevin Smith bleek dan ook de eerste, na hem schreven onder andere Bob Gale (van Back to the Futere) J. Michael Straczynski (van de scif-fi serie Babylon 5), Allan Heinberg (van The O.C.) en Joss Whedon (van Buffy, Angel en Firefly) comics en Bryan Singer (van The Usual Supspects en X-men 1 en 2) heeft interesse getoond om een X-men comic te schrijven. Maar niet alleen bekende sterren werden comic schrijvers, comic schrijvers werden zelf ook sterren (in de ‘scene’ dan). Er zijn schrijvers die zo populair zijn dat mensen elke comic die ze schrijven kopen zelfs als het een 38-delige ‘Stiltman & Leapfrog: The dishes’ serie zou betreffen. Bendis is hier nog wel het beste voorbeeld van en schreef op een bepaald moment 4 van de bestverkopende comics.

De grote Hollywood-namen schreven meestal maar een beperkt aantal nummers (voordat het volgende film-project weer begon) en ook de comic sterren begonnen steeds meer (enigzins) afgeronde verhalen te schrijven die perfect zijn voor trade paperback formaat. Met een grote naam op de cover konden die zogenaamde graphic novels ook in boekenwinkels en andere ‘echte literaire’ uitstallingen worden gepresenteerd (bekijk de comic-afdeling van Broese bijvoorbeeld eens).

Het mengen van genres van zowel verhaal als art, het binnenhalen van grote namen en het trade paperback/graphic novel formaat zijn allemaal typisch voor de postmodern age. Erg fijn: meer credibility, meer kwaliteit in verhaal, art en uitgave en meer originaliteit, maar aan de andere kant vrees ik toch voor die Steven Spielberg’s Schindler’s childrens list en George Lucas’ Star Wars: Episode VII graphic novels.