The Postmodern Age 3: Retcon (of: Austen sucks)

Een postmodern kenmerk in de ‘echte’ literatuur is dat er meer vrijheid wordt genomen met het verloop van tijd. Niet alleen gebruik van flashbacks en flashforwards zijn mogelijkheden maar ook kun je een verhaal achterstevoren vertellen (zoals in memento).

In comics is bijvoorbeeld het beginnen bij het eind al decennia lang een zeer gebruikelijke methode (openingshot: de held vastgebonden boven een vat zuur). Maar er is een groot verschil tussen comics en literatuur (ja ja ja, eigenlijk zijn er talloze verschillen, maar er is er maar 1 relevant voor mijn verhaal, zeikerd!) Comics is namelijk een serieel medium. Dat wil zeggen, meestal wordt een verhaal verteld in delen die op elkaar volgen en die elke maand uitkomen.

Een fenomeen dat comic-lezers dan ook vaak bezig houdt is continuïteit. Omdat veel comics om de zoveel tijd door een andere schrijver worden geschreven is er nog wel eens discrepantie tussen de verhalen. Iets dat erg vaak voorkomt is bijvoorbeeld dat schrijver A beslist dat aunt May (Spider-man’s tante) dood moet omdat…omdat ze nou eenmaal een oud wijf is en volgens de schrijver dood interessanter is dan levend. Schrijver A laat Green Goblin een pompoenbom (waarom eigenlijk pompoenbommen en niet granaatappels?) door haar raam mikken en ze sterft brandend in de armen van Peter Parker die net thuiskomt (het ergste is nog wel dat die bacon-geur zo lang in de gordijnen blijft zitten). Eind slecht, al slecht zou je denken maar dan...
Dan komt schrijver B die vind dat aunt May een belangrijke character is die essentieel is voor Spider-man. Dus bleek de dode aunt May een kloon te zijn geweest en komt de echte May kern-gezond weer aankloppen bij Peter (“Peter, ben je eieren met spek aan het bakken? En waarom is dat raam kapot?”).

Iets anders dat vaak gebeurd is dat schrijver B Spider-man aangevallen laat worden door Venom die hem vanuit een donker hoekje bespringt. Spider-man heeft echter zijn Spider-sense (tm) dat hem waarschuwt voor gevaar en hij weet op tijd weg te springen (“Spider-sense…tingling!”). Echter: schrijver A heeft al jaren geleden bepaald dat Venom het Spider-sense (tm) niet af laat gaan omdat…ja waarom eigenlijk? Omdat Venom een badass (tm) is ofzo, anyway. Het gevolg is dat duizenden puisterige dikke pubers die te weinig zonlicht krijgen in de al-dan-niet digitale pen klimmen om de schrijver hierop te wijzen.

Schrijver B is dan natuurlijk al lang weer gevlucht naar een andere serie waarin Superman een paar kryptoniete sokken draagt die hij van Lois Lane voor Kerst kreeg ofzo. Dit betekent dat schrijver C de rotzooi kan opruimen. Dit wordt dan gedaan door een flashback waarin te zien is dat Spider-man’s Spider-sense (tm) tijdelijk versterkt was door erythropoëtine ofzo.

Naast iets veranderen (May was niet echt maar een kloon) of toevoegen (EPO) kan er ook simpelweg iets worden verwijderd. Weet je nog die nummers waarin Spider-man kon vliegen en uit zijn handen kon schieten? (je denkt natuurlijk dat ik dit verzin, not even!).

Hier is schrijver B weer terug! En deze keer beslist hij dat Ego de levende planeet (tm) in een dronken bui door het ruimte/tijdcontinuüm heen banjert waarbij hij struikelt over de tijdlijn waarin Spider-man kon vliegen enzo. De tijdlijn scheurt en als Ego de volgende morgen wakker wordt in een poel van zijn eigen intergalactische braaksel ziet hij de schade en knoopt hij de lijn snel weer aan elkaar. Jammer genoeg is precies die periode (lees: die nummers) van Spider-man gewist (ik zal eerlijk zijn, dit verzon ik…behalve Ego).

Naast continuïteit kent comics (voornamelijk als gevolg van incompetente schrijvers) dus ook retroactieve continuïteit, ook wel retcon genoemd. Retcon (Ghost in the machine) wordt vaak gebruikt door schrijver B (ook bekend als Chuck Austen) en is het machtigste wapen om comic-lezers zonder relativeringsvermogen kwaad te krijgen. Ook die met relativeringsvermogen trouwens. Wat haat ik die fucking Chuck Austen!