Silver Age: Perfecte helden, minder perfecte helden en praatzieke idoten.

Er zijn twee uitgeverijen in comics die al jaren de grootste zijn, namelijk Marvel Comics en DC. Dit zijn voor comics wat de Beatles en de Stones voor muziek waren. DC kwam in 1938 met Action Comics #1 met daarin Superman (Action Comics loopt nog steeds en dus al 69 jaar!). Door de populariteit van een Superman tv-serie in de jaren 50 kwam DC met steeds meer superhelden. Dit waren onfeilbare iconische helden met als bekendste Superman, Batman en Wonder Woman.

Maar in 1961 kwam Marvel Comics met de comic Fantastic Four. Waar de helden in de DC comics nogal perfect waren waren die van Marvel menselijker. Ze hadden voor het eerst angsten en slechte eigenschappen. Ook in Hulk (een monster als hoofdpersoon), Spider-man (een nerdy student met alle problemen die een tiener heeft) en X-men (genetische minderheden) bleek deze formule zeer succesvol.

In the golden age was het verhaal van een comic minder belangrijk, zolang het leuk was hoefde het niet goed te zijn (lezers waren ook niet zo kritisch). In the silver age echter waren er geregeld comics met een goed (of in ieder geval beter) verhaal. Dit neemt niet weg dat er toch nog erg veel troep werd geschreven, maar deze troep had in tegenstelling tot in the golden age wel pretenties. En…

Pretenties + gebrek aan talent = dialogen (of monologen) als deze:

(klik op de plaatjes om ze groter te maken)

“No! The power flows back to the child-monster! Soon we will be approximate equals in power! I Cannot - - I dare not face his wrath and that of the two ex-avengers whom I have harmed! “

'approximate equals in power'...?

“Modred, Modred, hear me now! You were a mage - - a mystic before sampling sorcerous fruits whose nectar robbed you of your senses. But if any of your arcane art remains within the reaches of your addled brain, use it now!”

'before sampling sorcerous fruits'...what!?

Een duidelijk geval van emergentie lijkt me…of demergentie dus eigenlijk.

Golden Age: Racisme, Misogynisme en Robin’s (te) kleine onderbroekje

In de jaren 30 en 40 bleken comics erg populair, het was zeer goedkoop entertainment tijdens de oorlog. De eerste echte superheld (Superman) werd geboren in wat ook wel ‘the golden age of comics’ wordt genoemd. Eind jaren 40 en begin jaren 50 waren de horror en crime comics (zoals Tales from the crypt en The Haunt of Fear) vooral populair. Maar door het boek ‘Seduction of the Innocent’ van een gefrustreerde psychiater genaamd Frederic Wertham kwam daar een eind aan. Misdaad, drugsgebruik en slechte cijfers bij (voornamelijk) jongeren waren volgens hem direct te wijten aan de sadistische en homosexuele ondertoon van die comics. Het (wel extreem) kleine onderbroekje van Robin en zijn (toch wel ietwat dubieuze) relatie met Batman hadden publieke comic-verbrandingen en in sommige steden zelfs een algeheel verbod op comics tot gevolg.

Hoe belachelijk zijn ideeën ook klinken, nog belachelijker is dat ze bij nader inzien toch wel ergens op zijn gebaseerd. Zo zag hij in Batman een verborgen homosexuele context die er best wel eens (al dan niet bewust) in kan zijn geschreven. Een oudere rijke man in spandex die een half-naakte jongen onder zijn hoede neemt (en dan heb ik het nog niet eens over de bat-pole en de bat-cave…)? Wonder Woman had volgens Wertham een bondage context die door haar bedenker zelfs werd bevestigd. Er ging vrijwel geen nummer van Wonder Woman voorbij zonder dat er iemand in werd vastgebonden.

Maar nog belachelijker dan het feit dat sommige van Wertham’s aanames ergens op gebaseerd bleken is wel dat hij en vrijwel iedereen in die tijd het echte kwaad in comics niet zagen. En dan bedoel ik niet eens het geweld en de ranzigheid van de horror en crime comics. Het echte kwaad zat hem in de superhelden comics.

Typolad heeft op zijn site een indrukwekkende hoeveelheid bewijsmateriaal verzameld. Een selectie:

(klik op de plaatjes om ze groter te zien)

Bewijsstuk A: Racisme

Bewijsstuk B: Misogynie

Bewijsstuk C: Debiele onwaarheden

Dus Japanners mag je slappen, vrouwen zijn slaafs, emotioneel en incompetent en positieve en negatieve polen stoten elkaar af? Maar gelukkig heeft dr. Wertham er wel voor gezorgd dat Robin’s broekje nooit korter is geworden, en daar mag iedereen hem dankbaar voor zijn. Nou ja, iedereen behalve Batman dan…

Whaaa! Het einde van 'The Clone Saga'!...oh...sorry.

Whaaa! Deze week ligt Ultimate Spider-man #104 in de schappen! De conclusie van de nu al legendarische run van Bendis en Bagley die het record van Lee en Kirby heeft verbroken!...Oh wacht, niemand weet waar ik het over heb natuurlijk. Weet je wat? In een poging de enkele lezers die na het muziek-geweld van december zijn overgebleven ook weg te jagen zal ik het eens over comics gaan hebben!

Iedereen die in onze slaapkamer is geweest weet dat ik Amerikaanse comics lees (uhm..dat weet je dan door de boekenkasten die ermee vol staan). Maar in tegenstelling tot muziek zijn comics niet echt done. Dat is eigenlijk wel jammer want ze kunnen toch ook erg goed (of op zijn minst interessant) zijn. En zo niet goed, dan wel leuk.

De geschiedenis van Amerikaanse comics en voornamelijk van de superhelden comics wordt aan de hand van verschillende periodes verdeeld. Van 1930 tot ongeveer 1960 werd ‘the golden age’ genoemd, van 1960 tot ongeveer 1970 is ‘the silver age’, van ongeveer 1970 tot midden jaren 80 ‘the bronze age’, van midden jaren 80 tot eind jaren 90 ‘the modern age’ en vanaf het begin van dit millennium is de periode begonnen die later ongetwijfeld ‘the postmodern age’ genoemd zal worden. Vanaf nu elke keer een post over een comic-age. Be warned!

Volgende keer: The Golden Age: Racisme, Misogynisme en Robin’s (te) kleine onderbroekje.