The Postmodern Age 2: Daredevil part 2: Quesada, Mack, Maleev & Bendis

In 1998 contracteerde Marvel de uitgeverij Event Comics om een aantal comics te maken die onder de naam Marvel Knights zouden worden uitgegeven. Die comics waren bedoeld voor een volwassener publiek en waren zeer succesvol. De vernieuwde Daredevil had het meeste succes. Joe Quesada, de baas van Event Comics (en zelf een populaire tekenaar) zorgde voor de art maar nog meer bijzonder was dat het verhaal werd geschreven door Kevin Smith. De regisseur van o.a. Clerks, Mallrats en Dogma schreef voor het eerst sinds Frank Miller weer een Daredevil waar de lezers enthousiast over waren. En dit bleek slechts het begin te zijn.

Na Kevin Smith nam de ongeëvenaarde schilder/collagist/schrijver/poëet David Mack het over die tekst en beeld op een unieke manier samen wist te brengen. Daarna was de beurt aan Brian Michael Bendis die werd opgevolgd door Bob Gale, de screenwriter van Back to the Future. Daarna nam Bendis, die ondertussen de meest succesvolle schrijver van Marvel was het weer over en schreef Daredevil 4 jaar lang. Zijn run was zo sterk dat die zelfs werd vergeleken met de voorheen onnavolgbare run van Miller.

David Mack’s art

De Postmodern Age of comics kenmerkt zich volgens mij door het mengen van genres waar DD ook een mooi voorbeeld van is. Hoewel DD begon als een klassieke superhero comic is het nu bijna meer crime noir, mede dankzij de sfeervolle art van Alex Maleev. Daarmee is ook het publiek veranderd, de lezer die alleen senseless superhero violence verwacht en een hekel heeft aan ‘pratende hoofden’ komt bedrogen uit. Zowel in verhaal als in beeld worden er risico’s genomen met nieuwe vormen en gedurfde vondsten.

Zie jij ergens pratende hoofden? …Nou dan!

Met de aanstelling van Kevin Smith als schrijver in 1998 leek er een nieuw tijdperk aangebroken. Door een bekende ster als schrijver binnen te halen gaf Marvel de comic meer credibility, als een regisseur van films comics serieus kon benaderen dan konden anderen dat ook. Kevin Smith bleek dan ook de eerste, na hem schreven onder andere Bob Gale (van Back to the Futere) J. Michael Straczynski (van de scif-fi serie Babylon 5), Allan Heinberg (van The O.C.) en Joss Whedon (van Buffy, Angel en Firefly) comics en Bryan Singer (van The Usual Supspects en X-men 1 en 2) heeft interesse getoond om een X-men comic te schrijven. Maar niet alleen bekende sterren werden comic schrijvers, comic schrijvers werden zelf ook sterren (in de ‘scene’ dan). Er zijn schrijvers die zo populair zijn dat mensen elke comic die ze schrijven kopen zelfs als het een 38-delige ‘Stiltman & Leapfrog: The dishes’ serie zou betreffen. Bendis is hier nog wel het beste voorbeeld van en schreef op een bepaald moment 4 van de bestverkopende comics.

De grote Hollywood-namen schreven meestal maar een beperkt aantal nummers (voordat het volgende film-project weer begon) en ook de comic sterren begonnen steeds meer (enigzins) afgeronde verhalen te schrijven die perfect zijn voor trade paperback formaat. Met een grote naam op de cover konden die zogenaamde graphic novels ook in boekenwinkels en andere ‘echte literaire’ uitstallingen worden gepresenteerd (bekijk de comic-afdeling van Broese bijvoorbeeld eens).

Het mengen van genres van zowel verhaal als art, het binnenhalen van grote namen en het trade paperback/graphic novel formaat zijn allemaal typisch voor de postmodern age. Erg fijn: meer credibility, meer kwaliteit in verhaal, art en uitgave en meer originaliteit, maar aan de andere kant vrees ik toch voor die Steven Spielberg’s Schindler’s childrens list en George Lucas’ Star Wars: Episode VII graphic novels.