Doqumentage Choquolage: Bronze age part 2: Why the 90’s sucked

Zoals te lezen was in de vorige post (wel opletten hoor!) werden de verhalen in the bronze age serieuzer. Jean Grey offerde zichzelf op in X-men (en kwam jaren later weer terug en stierf weer en kwam weer terug en stierf weer en….), Gwen Stacy (Spider-man’s toenmalige vriendin) brak haar nek en the Invisible Woman (die onzichtbare van Fantastic Four) kreeg een miskraam. De dood had haar intrede gedaan in comics. In eerste instantie gaf dit de verhalen een nieuwe spanning, niemand was immers meer veilig, maar later ging het mis.

Vanaf eind jaren 80 tot midden jaren 90 was moord en doodslag het middel om een comic populair te maken, dit dachten de makers tenminste. Uitgeverij DC kreeg het na Marvel ook door en in DC’s grootste verhalen van de jaren 90 werd Batman’s rug gebroken [1] (en trok een veel gewelddadigere man het kostuum aan), werd Robin bruut vermoord [2] (lezers konden via telefoon stemmen of ze hem al dan niet dood wilden, een meerderheid zei ja) en haalde de zogenaamde dood van Superman [3] zelfs het Amerikaanse nieuws.

Maar er werd niet alleen gemoord door de super-villains. Ook de helden zelf kregen een scherper randje. In de jaren 90 waren het vooral de anti-helden die populair waren. Characters zoals Wolverine en Punisher die de schurken respectievelijk liever het hoofd afhakten of afschoten. Om de verkoop te bevorderen kreeg Wolverine elke maand wel een gastrol in drie series en to top it all of kreeg Punisher zelfs zijn eigen serie. Wolverine was dan nog wel een nobele man die soms moeite had het beest in hem onder controle te houden maar Punisher was eigenlijk voornamelijk een tegenstander. Zijn shtick was dat hij maffiosi en bankrovers vermoorde en vocht met superhelden die het daar niet mee eens waren. Maar ineens was hij de hoofdrolspeler, de held. Dit was een perfect voorbeeld van de ‘grim-‘n-gritty’ hype

gone wrong. Hij was nu de tegenstander in zijn eigen serie! Had werkelijk niemand eraan gedacht dat de crux van zijn succes niet zou werken in een eigen serie?

Kennelijk niet, want het werd erger. Er was een punt waarop elke nieuwe held een antiheld was en elke bestaande held zijn baard en haren liet groeien en een lange regenjas aantrok. Een persoonlijkheid was niet echt nodig, zolang ze maar ‘dark and brooding’ (donker en broedend…een beetje zoals de Alien Queen) waren. Het schoolvoorbeeld hiervan is Gambit, een nieuwe X-man die in 1990 werd geïntroduceerd. Hij had de typische kenmerken van de antiheld;

-Moreel ambigu? Check (hij was een dief die van de rijken stal)
-Motor en sigaretten? Check (alleen Wolverine was stoerder, die had een Harley en sigaren)
-Lang haar en lange regenjas? Check
-Mysterieus verleden? Check (Alle 'coole' characters bleken hem met terugwerkende kracht te kennen)