Modern age: Why the 90’s sucked beyond belief (or: Thank you Liefeld!)

Begin jaren 90 werkten er verschillende populaire artiesten bij Marvel die ontevreden waren. Ze vonden het niet eerlijk dat alles dat zij bedachten het eigendom van Marvel bleef. Een aantal van deze artiesten bedacht een oplossing en ze vormden een nieuwe uitgeverij, Image comics. Bij Image comics bleef alles dat een artiest creëerde zijn of haar eigendom. Spawn van Tod McFarlane was het eerste grote succes. McFarlane was een zeer populaire tekenaar van Spider-man. Hij had een zeer unieke en herkenbare stijl waarbij hij Spider-man tekende in de meest bizarre gedraaide poses.

Hij was zo populair dat veel mensen de comics puur voor zijn tekeningen kochten. Dit was één van de redenen waarom Spawn in eerste instantie enorm succesvol was. De andere reden was dat het de jaren 90 waren en Image comics de fans precies gaven wat ze dachten te willen. Spawn was namelijk een zwarte (hoewel je dat niet zag omdat hij eigenlijk een ondood brandwondenslachtoffer was) bad-ass anti-held zonder scrupules, met enorme geweren en met ultra-geweldadige neigingen.

Eigenlijk was dat de strekking van de meeste characters in series van Image. Elke zichzelf respecterende Image serie had of het woord ‘blood’ (Bloodpool, Bloodstrike, Wolfblood, Youngblood) of ‘force’ (Strykeforce, Cyberforce, Freakforce) in de titel. Verder had je natuurlijk de geweldadige anti-helden nodig en die werden beter naarmate ze meer bionische ledematen hadden en ze grotere geweren hadden. De tekenaar Rob Liefeld (van onder andere Youngblood) was hier toch wel de onbetwiste meester in. Zijn creatie Cable was nog in zijn tijd bij Marvel maar was toen wel het summum van wat men later een Image-character zou noemen (hoewel het woord character misschien misleidend is aangezien dat nou juist precies is wat ze missen). Cable was zeer gewelddadig en deinsde er niet voor terug om zijn vijanden permanent uit de weg te ruimen, hij had niet alleen een bionische arm maar ook een bionisch oog (dat licht gaf in het donker, als je hem tenminste lang genoeg onder de lamp had gehouden) en hield nogal van reusachtige geweren.

Het ging dus allemaal om image. En omdat het bij Image om image ging was de art belangrijker dan het verhaal (welk verhaal?). Om meer te verkopen gebruikte ze dan ook voornamelijk trucs als alternate covers (Gen13 #1 had maarliefst 13 verschillende covers) en gimmick covers (embossed fold-out foil covers). De ‘completists’ onder de fans voelde de neurotische drang om alle versies van hun favoriete comics te bemachtigen (en vooral de ultra-zeldzame!) en de handelaren onder de fans zagen dat er geld te verdienen viel (door de juiste comics te kopen voor de originele prijs en die later te verkopen als ze veel waard waren).

De comic-industrie speelde hier hebberig op in. Vooral Image probeerden comics nog meer collectible te maken met hun alternate en gimmick covers maar vergaten daarbij de genadeloze marktwerking van vraag en aanbod. Ze creëerden comics in overvloed en schreeuwden steeds harder hoe zeldzaam en waardevol die wel niet zouden worden terwijl ze er steeds meer van gingen drukken. Dit kon natuurlijk nooit lang goed gaan en dat deed het dan ook niet. De markt stortte in; de verkoop kelderde, in Amerika moesten veel comic-stores sluiten, uitgeverijen moesten series cancelen en mensen ontslaan en in 1996 vroeg Marvel zelfs faillissement aan.

Uiteindelijk kwam het allemaal weer goed, hoewel de industrie de klap nog steeds niet helemaal te boven is gekomen. Die periode, ook wel the Dark Age of comics genoemd, boezemt de industrie nog steeds angst in…
En maar goed ook! Want als er ooit weer een tijd komt dat nummer 1 van CyberBloodStrikeForce 50 alternate covers heeft dan reis ik persoonlijk naar Amerika om Rob Liefeld daarvoor te bedanken d.m.v. enkele strategisch geplaatste messteken in het gezicht.

The face of the Dark Age of comics: Thank you Rob!