Bronze Age part 3: Why the 90’s sucked even more

De jaren 90 was een tijd van creatieve stilstand. Wat zeg ik? Creatieve achteruitgang! De uitgeverijen hadden duidelijk last van het vorm-boven-inhoud syndroom. Wat er werd geschreven was het creatieve equivalent van in de magnetron opgewarmd braaksel…van dat gallige braaksel, zonder de echte etensresten om het ‘bod’ te geven. Maar wel goed gepresenteerd. Op een bedje van eikenbladsla, gemarineerd in witte truffelolie met een garnering van gekonfijte steureitjes. Enfin, je snapt me wel.

De in gimmicks-gehulde clichés bevonden zich namelijk tussen foil-embossed, holographic variant edition, signed exclusive covers. En niet alleen nummer 400 van de Fantastic Four kreeg een speciale cover, maar ook #404 (nog een 4), #407 (de dood van Mr. Fantastic’s evil twin), #410 (een tiental) en #412 (1-jarige jubileum van #400).

Ik gebruik Fantastic Four als voorbeeld omdat het één van de zogenaamde flag-ship titels van Marvel is én omdat het een perfect voorbeeld is van de creatieve malaise van de jaren 90. Spider-man had de bizar slechte ‘clone saga’ (waar de lezers er achter kwamen dat ze sinds de jaren 70 eigenlijk de verhalen van een kloon hadden gelezen, I kid you not), X-Men kreeg een ongekend aantal spin-offs (zonder al te sterke uitgangspunten, zoals Joey van Friends eigenlijk)

Zoals X-Force (X-Men: boze pubers), Excalibur (X-Men: in Engeland), X-Men 2099 (X-Men: in 2099) en X-Factor (X-Men: bureaucraten) maar Fantastic Four gebruikte de meest doorzichtige strategie (glitter-covers) om de meest offensief slechte pulp te verkopen.

Vanaf #356 begon Tom DeFalco (niet geheel ontoevallig ook editor-in-chief bij Marvel) Fantatic Four te schrijven. Hij haalde de meest afgezaagde cliché-plots nog eens uit de archieven alsof het een Backstreet Boys nummer betrof dat nog een ‘this is the night, everythings gonna be alright’ en een ‘throw your hands in the air like you just don’t care’ nodig had.
Zo kreeg The Human Torch de ‘dark & brooding’ treatment na zijn gevecht met een evil twin. The Thing was al misvormd en sacherijnig en werd nu misvormd met een litteken en nog sacherijniger. The Invisible Woman kreeg een slechte persoonlijkheid en kleedde zich als gevolg sletteriger. Haar kind, Franklin werd ontvoerd naar een post-apocalyptische toekomst (is there any other?), groeide daar op en kwam terug als boze puber en zijn vader, Mister Fantastic kreeg de ultieme 90’s treatment…hij stierf samen met zijn aartsvijand Doctor Doom (what’s in a name?).

Human Torch: “Ik heb me tot nu toe ingehouden! Ik heb geprobeerd kalm te blijven! Maar dat mis nu afgelopen!”

The Thing: “Wat denk je?!”

Invisible Woman: “…”

Franklin: “Mijn speelgoed bestond uit een psionisch zwaard en een plasma-geweer.”

Mr. Fantastic & Doom: “Door je te vernietigen!”

Ironisch genoeg werden al deze standaard-plots teruggedraaid door het cliché van een cliché; het ultra-krachtige kleinkind van Mr. Fantastic en Invisible Woman uit de toekomst (Hyperstorm) [1] genas Thing’s litteken, bracht Mr. Fantastic terug, zorgde dat Franklin weer een klein kind werd [2] en genas Invisible Woman van haar slechtheid én sletterigheid waarmee Torch ook weer blij was.

Why the 90’s suck, exhibit B: Fantastic Four #356-414